Πάρ’ το αλλιώς !!!

Πάρ’ το αλλιώς !!!
Όχι, δεν θα σιωπήσω άλλο!!! Πίστευα πάντα ότι πίσω από τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων ή της κριτικής κάποιου για ένα γεγονός ή μια κατάσταση, κρυβόταν ένα τεράστιο Εγώ, μια αυτάρεσκη-ναρκισιστική στάση, μια ματαιόδοξη ενέργεια του στιλ “Είμαι ο τάδε επώνυμος, έχω άποψη για όλα, θα σας την πω και… Δοξάστε με!!!”. Το γεγονός αυτό μού δημιουργεί τεράστιες αναστολές για την προσωπική μου κατάθεση. Αυτός είναι και ο λόγος που την τελευταία δεκαετία, εκτός από την προβολή της μουσικής και των τραγουδιών μου, εξέφρασα μόνον δύο φορές την σκέψη μου, η πρώτη στις 30 Ιουνίου του 2015 https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10152881374246176&id=734316175 και η δεύτερη 13 Μαρτίου 2020 https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10156827223451176&id=734316175. Μπορείτε να τις διαβάσετε τώρα πριν συνεχίσω.
Τώρα όμως που το ηφαίστειο της αντίδρασής μου τείνει να εκραγεί, ξεπερνάει όλες τις αναστολές μου και απελευθερώνει όλα αυτά που σας καταθέτω.
Όχι, δεν θα σιωπήσω άλλο. Και πώς να σιωπήσω, όταν γύρω μου καταλύεται κάθε έννοια Δημοκρατίας; Όταν το κακό και το άδικο παρουσιάζεται για καλό και δίκαιο από μια πληρωμένη ενέργεια μεταστροφής της αλήθειας κάτω από τα απαθή βλέμματα των θεματοφυλάκων του δικαίου; Πώς να σιωπήσω, όταν αυτή η έρημη χώρα με τεράστιο πλούτο παράδοσης σε Δημοκρατία, πολιτισμό, γλώσσα, τέχνη, φιλοσοφία κατάντησε στο σήμερα των Greeklish, των Realities, της γκλαμουριάς και της τσοκαρίας; Πώς να σιωπήσω, όταν όλα τα δημόσια αγαθά υγεία- ελευθερία- δικαιοσύνη, απεμπολούνται προς χάριν μόνον του κέρδους και διαφόρων σκοπιμοτήτων;
Και δεν τα βάζω με τους διοικούντες, αυτοί μια χαρά εκτελούν τις εντολές των χορηγών τους. Γι’ αυτό άλλωστε ήλθαν στην εξουσία. Είναι ένας ασύμβατος κόσμος με εμένα χωρίς κανένα κοινό τόπο των αξιών τους (αν υπάρχουν) με τις δικές μου. Τα βάζω με εμάς, εμένα και εσένα, που τους δίνουμε δύναμη. Γιατί, προς το παρόν, τηρούν ακόμα σε ένα βαθμό τα προσχήματα της Δημοκρατίας (βλέπε το Θεριό κι ο Γιάννης) και χρειάζονται την συναίνεσή μας. Με εμένα και εσένα τα βάζω, που από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου βρισκόμαστε σε έναν εμφύλιο, που δεν έχει τελειωμό και απλώς αλλάζει ονόματα και εποχές: Αθηναίοι-Σπαρτιάτες, Δημοκρατικοί-Κοτζαμπάσηδες, Εθνικιστές-Κομμουνιστές, Eμβολιασμένοι- @ντιεμbολιαστές. Που δεν έχουμε εντρυφήσει σε μια γόνιμη σκέψη καταγραφής των πραγματικών μας αναγκών και συμφερόντων μας. Που δεν έχουμε αναζητήσει ως κοινωνία το όραμα που θα δώσει νόημα στη ζωή μας για να ζήσουμε αρμονικά κάτω από κανόνες δικαίου, ελευθερίας, σεβασμού της ύπαρξης και της δημιουργίας. Που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ζούμε ανάμεσα σε άπειρα υπαρκτά και αντιληπτά μυστήρια, που και μόνον η συνειδητοποίησή τους μας οδηγεί στην αίσθηση ότι η πραγματικότητα δεν είναι μόνον αυτή που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αλλά είναι κάτι βαθύτερο και υπαρκτό. Η συνειδητοποίηση δηλαδή ότι ζούμε καθημερινά ανάμεσα στα μυστήρια μακρόκοσμου (σύμπαν και τι υπάρχει μετά) και μικρόκοσμου (στοιχειώδες σωματίδιο και τι υπάρχει πιο κάτω), του μυστήριου της βαρύτητας, του φωτονίου, της φωτοσύνθεσης ή της ανταλλαγής της ύλης, τις κινήσεις των πλανητών κ.ά., δημιουργεί αυτόματα ένα σύστημα ηθικών αξιών σεβασμού σε όλα αυτά τα μυστήρια και αυτό που ενέχουν. Με άλλα λόγια, η συνειδητοποίηση από τον σκεπτόμενο άνθρωπο ότι μπορεί να αντιληφθεί το άπειρο μέγεθος των μυστηρίων σε αντιδιαστολή με την μηδαμινότητα της ύπαρξής του, γιγαντώνει την πνευματική του υπόσταση, γεννάει σεβασμό στην ύπαρξη, στο περιβάλλον και παράγει ηθικές αξίες.
Με εμένα και σένα τα βάζω, που με τον φόβο του θανάτου έχουμε σταματήσει να ζούμε. Που έχουμε γίνει βορά στην καλλιέργεια φόβου από ένα σύστημα που μας θέλει πειθήνια και συνεχώς φτωχοποιημένα καταναλωτικά ανδρείκελα για τον πλουτισμό των ολίγων. Που φοβούμενοι το αναπόφευκτο ζούμε εγκλωβισμένοι και δυστυχείς και, όταν έρθει πραγματικά, θα είναι τραγωδία. Φοβούμαστε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του θανάτου και να τον δεχτούμε σαν μέρος της ζωής που εντέλει είναι, άρα είναι ζωή και έτσι να ζούμε ουσιαστικά και χωρίς φόβο, άρα ελεύθεροι!!!
Με εμένα και σένα τα βάζω, που έχοντας τέτοιο πλούτο στην μουσική παράδοση – για να μιλήσω και για το σπίτι μου – έχουμε φθάσει σήμερα να ακούμε ό,τι πιο ανούσιο, κενό και άψυχο προβάλλουν τα μέσα και να το θεωρούμε μουσική. Αλήθεια, μπορείτε να ανιχνεύσετε κάπου σήμερα, σε αυτό το προϊόν που προβάλλουν επανειλημμένα και επιθετικά όλα τα μέσα, την συνέχεια ή την εξέλιξη της επιρροής του Χατζιδάκι-Θεοδωράκη και των άλλων μεγάλων μας σε νέους δημιουργούς; Λέτε δεν υπάρχουν; Βεβαίως και υπάρχουν, αλλά τα μέσα αυτό θέλουν να ακούμε και εμείς το ακούμε και το ονομάζουμε μουσική. Και αυτό γιατί δεν θέλουν την Τέχνη που αποκαλύπτει, που ευαισθητοποιεί και εξυψώνει, που οδηγεί σε σκέψη και προβληματίζει, που σε παίρνει απ’ το χέρι και σε ταξιδεύει, που σου φωτίζει την ψυχή και σε εξαγνίζει, που σου λέει αλήθειες και σου φανερώνει την καταγωγή σου ως ανθρώπινο ον.
Όχι. δεν θα σιωπήσω. Κοινωνία, δεν πάμε καθόλου καλά…. πάρ’ το αλλιώς… θα βρεις!!!!
Όσον αφορά στα τελευταία γεγονότα, ως τελευταία τρύπα του ζουρνά που είμαι, θα ήθελα να πω και εγώ την γνώμη μου. Είμαι με τους συναδέλφους μου στην αντιπολεμική συναυλία της 29-3-2022 στα Προπύλαια, όπως και αν αυτή ονομάζεται. Είμαι κατά του πολέμου, οποιουδήποτε πολέμου και κατά όλων των συνθηκών που τον παράγουν. Στη συναυλία δεν θα παρίσταμαι γιατί όπως πάντα, ξεχασμένος κάπου στην Θεσσαλονίκη από διοργανωτές και συναδέλφους μου, δεν προσκλήθηκα. Θα είμαι όμως εκεί μαζί τους με την ψυχή και την σκέψη μου!!!
Γιώργος Καζαντζής
25 Μαρτίου 2022
Share:
©All rights reserved